De kroon op het werk
Gisterenochtend keek ik weer vanuit mijn achtergalerij hoever de steigerbouwers van de Westertoren waren (foto 1) en zag ik dat ze zo ongeveer op de plek waren beland die ik graag wilde fotograferen. Het was vroeg, het regende licht en het was koud, en ik moet nog steeds hoesten dus ik dacht: dit moet ik niet doen. Ik had het idee dat de ziekte nu wel een beetje over was, en dan bedoel ik niet mijn bronchitis maar mijn fotogekte. Dat bleek echter niet het geval. Maar ja, hoeveel keer in je leven kan je nou steigerbouwers in fel-kleurige kleding tegen de achtergrond van die waanzinnige kroon van de Westertoren fotograferen? In mijn geval hooguit twee keer, en die eerste keer had ik al gemist een aantal jaren geleden..
Dus ik kleedde me aan en fietste er naartoe. Daar aangekomen bleek dat ik ze toch liever wat hoger gehad had willen hebben. Toch natuurlijk foto’s gemaakt, totdat ik het echt te koud kreeg. Wat moeten die mannen daar vreselijk afzien dacht ik, lijkt me geen pretje om zo te werken. In de hoogte is het natuurlijk ook nog eens NOG ijziger dan op straat-niveau.
Toen ik thuis was ben ik mijn normale ochtendrituelen, meditatie plus oefeningen en scheren-douchen, gaan plegen en heb ik daarna rustig ontbeten. En toen dacht die fotogek: als ik nou nog eens ga, nu zijn ze vast waar ik ze hebben wil. Ik keek weer vanaf mijn galerij (foto 11) en ja inderdaad. Het was inmiddels rond 13.30 u. en zowaar kreeg ik mezelf zover om er NOG een keer naartoe te fietsen. Alleen begon het toen te sneeuwen, dus dat werd een korte sessie met nog minder scherpe foto’s, want de eerste sessie was ook al niet jedat vanwege het sombere weer. Dat betekent namelijk dat je hoge ISO-waarden moet gebruiken wat niet bevorderlijk is voor de scherpte, en daarbij doe ik ook nog eens alles uit de hand.
Maar al met al ben ik toch tevreden dat ik het gedaan heb.
Groetjes
rené
EN VANAF HIER ONTSTOND DUS DE TWEEDE SESSIE:
