De diversiteit van de stad

Ik woon vierhoog en er is geen lift. Drieënzestig treden elke keer om mijn woning te bereiken. Ik ben niet zo van sporten, maar eigenlijk is het dus een zegen dat ik die trappen op en af moet, ik word gedwongen tot lichaamsbeweging.

Hoewel je tot op latere leeftijd van alles kan, zou er dus ook een tijd kunnen komen dat ik niet meer van mijn woning af kan komen. Maar ik zeg soms tegen mensen: ik voel me nooit alleen, ik hoef maar uit mijn raam te kijken of ik zie mensen, altijd is er wel wat leuks om je zinnen te verzetten. Nou vind ik zowat alles leuk, maar toch. Dus ik blijf hier wonen ook als ik krakkemikkig word, ik laat de AH het eten brengen tot in de keuken en ik kan eeuwig uit mijn raam blijven kijken en fotograferen en blogjes zetten. De communicatie met de buitenwereld is dus ook gegarandeerd.

Hier weer een dwarsdoorsnede van wat je allemaal ziet hier. Mochten er mensen op staan die dat niet willen, laat het even weten dan haal ik de desbetreffende foto weg. Overigens maken de toeristen ook onderdeel uit van de diversiteit van de stad, ik vind het vanuit mijn standpunt echt een verrijking. Ook van dit blog maken ze een groot deel uit.

Groetjes

rené