De Amstelbuurt

Er gebeurt niet veel hier, op het eerste gezicht. Maar als ik het allemaal bij elkaar optel komen er toch nog veel impulsen op me af. Zoals een verbouwing naast mij, uren wakker door een hardnekkig slijm-probleem, intensief bezig zijn met fotografie, de boosterprik en de tandarts, de ontdekking van natuurfilms op youtube, de spirituele verhelderingen van Rupert Spira op hetzelfde medium en ga zo maar door, maar ook: de impact van DE STAD.

Zo heb ik een paar dagen geleden alleen maar het stukje tussen de Stopera en het Amstel Hotel langs de Amstel gelopen, óm de Nederlandse Bank heen en weer terug. Dat ik visueel ben ingesteld helpt natuurlijk, maar net als alle andere impulsen roept dat bij mij het besef op “er te zijn”, als het ware wakker te zijn in het heden. Ze zijn een soort hulpmiddel om bij de les te blijven omdat ik altijd bezig ben te ervaren wat ze mij te zeggen hebben. Want het is mijn vaste overtuiging dat je de dingen die je meemaakt als het ware zelf hebt opgeroepen, getriggerd, omdat ze een noodzakelijke ervaring/les voor je zijn, een spiegel. Dat de mensen die je tegenkomt ook niet voor niets op je pad komen.

Maar het maakt in de praktijk eigenlijk niks uit of je daar nou in gelooft of niet: je zult toch wat moeten met alle dingen die op je afkomen. Het omgaan daarmee gaat wel makkelijker als je ze relativeert en inderdaad beschouwt als iets waarvan je leert, ze op een bepaalde manier niet als iets “absoluuts” ziet. Dan creëer je eigenlijk vanzelf een soort afstand, zonder ze te ontkennen, waardoor je je er niet meer zo mee identificeert. Dat veel mensen dat tegenwoordig WEL doen, zich identificeren met, is naar mijn idee de oorzaak van de grofheid die over de wereld waait. Als iets tegenzit, of als anderen anders over zaken denken dan jij, geniet het ego want dan kan het zich lekker gekwetst voelen, of beledigd, of superieur, of slachtoffer. Dan wordt dat ego versterkt en denken we dat we dat ego zijn.

En dat ego hebben we wel, maar ZIJN we niet.

Groetjes

rené