Dakliefde

Op de pont zag ik een figuur op een trap hoog op het stationsgebouw lopen en ik wist niet hoe snel ik mijn camera moest pakken. Nog net kon ik er een of twee fotootjes van maken voordat hij definitief verdween. Spijtig vond ik dat, want zoals eenieder die hier regelmatig komt weet hou ik erg van mensen die op daken iets aan het doen zijn. Ik dacht dat de foto die ik maakte niks kon zijn omdat ik helemaal niet op compositie had gelet, en aan instellingen van de camera al helemaal niet was toegekomen. Maar ik zag hem niet meer en na een minuutje te hebben staan kijken fietste ik verder.

Bij de Schreierstoren keek ik nog even om en verdorie, ik zag op het dak een paar hoofden op een plaats waar je naar mijn idee niet had kunnen komen zonder gebruik te maken van dat trappetje. Ze, want het bleken er meer dan die ene meneer die ik in eerste instantie gezien had, waren dus terug gekomen, was mijn conclusie.

En ja, wat doe je dan als fotogek? Je fietst terug naar het IJ om te wachten totdat ze uiteindelijk weer terug zouden lopen over dat trappetje. En, dames en heren, dat duurde meer dan 3 kwartier!!! Ondertussen heb ik wat luchten gefotografeerd en die mensen klommen op een gegeven moment helemaal op het dak zodat ik hun silhouetten ook kon fotograferen. Maar ik wilde ze op dat trappetje, dus ik bleef maar wachten en wachten. Ondertussen kwam er een meid met een schelle stem, echt waar, op niet meer dan een meter afstand een telefoongesprek over boten houden. En een meter is heeel dichtbij, vooral als je aan het IJ staat en die enorme ruimte om je heen hebt. Dus ik zei: moet ik dat allemaal ook horen? Daarop antwoordde ze bozig-sarcastisch: moet ik misschien een metertje opschuiven? Waarop ik zei: nou, als dat zou kunnen, graag. En dat deed ze nog ook.

Anyway, de dakmensen bleken een soort feestje te hebben, ik zag een glas en een blikje, en ze genoten van het uitzicht, namen foto’s met hun mobieltjes. Ik zag in eerste instantie maar twee mensen, een man en een vrouw, en die knuffelden elkaar op een gegeven moment, maar daarna kwam er een derde figuur tevoorschijn. Die deed niet mee aan het knuffelen.

Na meer dan 3 kwartier gingen ze weer het trappetje af en had ik de foto die ik hebben wilde.

Groetjes

René