Charleroi 2: vervolg industriegebied

Geplaatst op door
Deze fabriek waren ze aan het afbreken, een enorme herrie.

HET hoogtepunt van de eerste dag Charleroi was wel de ontdekking van het verlaten industrie-terrein en de overweldigende sfeer die we ervoeren om daar te lopen. Maar een grote verrassing stond nog op ons te wachten aan het einde van dat terrein: een in onbruik geraakte koeltoren WAAR WE IN KONDEN!!!!!!!!

Hij stond op een sub-terreintje met een hek daar omheen dat zo te zien al vaker door niet bevoegden was weggebogen. We hadden wel het idee dat het verboden was maar anders zouden we het hele terrein weer terug hebben gemoeten, dus we waagden het er maar op. Het was een indrukwekkende ervaring om in die koeltoren te staan en te fotograferen. Toen we dat gebiedje uit wilden bleken we onder een hek door te moeten kruipen: eerst de spullen er onderdoor en daarna wij. Dat lukte prima, edoch een tijdje later gebeurde er een ramp: Jan liet zijn camera vallen. En die deed niks meer. En we hadden nog een dag en waren natuurlijk vooral voor het fotograferen daar.

Na de eerste schok besloot Jan dan maar met het mobieltje verder te gaan, maar na enig gepruts kregen we de camera zover dat die wel foto’s kon maken maar helaas kon Jan niet meer met de lens inzoomen. Later bleken de foto’s van de tweede dag die op die wijze gemaakt waren toch minder geslaagd. Het gebeurde min of meer op het eind van de eerste dag en dat was fotografisch de interessantste. De lens is inmiddels bij de reparateur en Jan heeft meteen een compactje gekocht wat hij toch al van plan was, maar dat was ná Charleroi.

De Sambre liep dwars door die oude fabrieken heen, of beter gezegd: die waren aan weerszijde van de rivier gezet. We wilden langs de andere zijde terug want daar hadden we op een weg mensen zien lopen, maar dat lukte niet: we zijn met een wijdere bocht terug gaan lopen naar de stad, maar vrij snel konden we een bus nemen naar het station, ik heb nog een paar foto’s uit de bus genomen. De volgende dag lukte het wel die weg te vinden, komt ook nog een blogje van.

Groetjes

rené

De laatste GROTE VERRASSING
Hier stonden we dan, op de foto niet zo indrukwekkend als het was.
Net na het verlaten van het terrein en net voordat Jan zijn camera liet vallen.
Ik hoop niet dat ze de vis die ze vangen ook opeten, het lijk me niet zulk gezond water, hoewel we een eindje verderop bevers zagen in een zijriviertje, maar dat was vóór die fabrieksterreinen. Dit was trouwens ook aan het begin daarvan, dus misschien valt het ook wel mee.
De wijk die we na die industrieterreinen door moesten was een min of meer Arabische wijk.
Toen we op de stoet auto’s aan het wachten waren zei ik tegen Jan: “nou, ze maken er wel een feestje van,” waarop een mooie vrouw vanuit een auto met open raampje in vlekkeloos Nederlands zei: “ja maar je trouwt ook maar één keer”. Waarop ik zei: “nou, de statistieken spreken wel een andere taal,” waarop zij lachend zei: “maar daar gaan we maar niet van uit”. Later spraken we nog met Arabische mensen op een brug die naar de bevers stonden te kijken. Jan zocht nog op internet op hoe bevers in het Frans heten en dat was inderdaad wat zij zeiden en wat we toen pas echt goed verstonden. We hadden het idee dat ze het erg leuk vonden om met niet Arabische mensen zo’n gezellig gesprekje te hebben. Zo moet het altijd gaan, zei Jan, met gemeende vriendelijkheid is de wereld een stuk beter af (of iets in die trant, precies weet ik het niet meer).
Vanuit de bus.
Ook vanuit de bus.
Delen