Die tuin houdt niks op, die is gewoon zichzelf. Denkt niet na, vindt niet dat hij het anders moet doen, is niet verontwaardigd als hij te weinig water krijgt of als het te koud of te warm is. En als er een plant of struik dood gaat ligt hij niet te kermen, als er een insect wordt opgegeten door een vogeltje of een spin vindt hij daar niks van. Elke lente komen de bloemen vanzelf, en als de tijd er op zit sterven ze weer af. Ik heb over dat laatste eens een gedicht gemaakt dat ik hier neerzet:

Bloemen

stil aanwezig

staan ze

als voor niemand

te kleuren

niet voor zichzelf

maar in opdracht

volbrengen zij hun taak

niet zoekend

niet vragend naar

het hoe en waarom

verwerkelijken zij het zaad

rechtlijnig

evenwichtig

zonder emotie

daadloze daad

Ja ik vertelde al eens dat ik mijn tuin als een soort leraar beschouw. De titel van dit blog, “de tuin is” lijkt een beetje op het “ik ben” wat bijvoorbeeld in de advaita gebruikt wordt. Als ik tijdens het mediteren weer eens afgedwaald ben hoef ik maar “ik ben” te zeggen en ik kom een ogenblik volledig in het NU terecht waar alles is. Dat is een heerlijk gevoel dat helaas maar kort duurt. Of eigenlijk moet ik daar geen waardeoordeel over geven, geen gehelazer dus, het is nou eenmaal zoals het is.

Groetjes

René