Terugkijkend vanuit Cambodia naar de grensovergang met Thailand. “THE OFFICE OF THE INTERNATIONAL BORDER CHECK POINT OF POIPET” staat er op dat tempel-achtige gebouw.
Na een uitgebreide visum/paspoortcontrole, waarbij ook een foto van het gezicht werd gemaakt, liepen we vanaf het gebouw hierboven naar een soort terras in dat grensplaatsje Poipet om op de nieuwe bus te wachten. Het was onze Thaise bus kennelijk niet toegestaan om in Cambodia te rijden.
Jan had mij al verteld dat het daar stikte van de lelijke casino’s, en dat klopte helemaal. We moesten een half uurtje wachten en hebben niet al te ver van waar de bus ons zou komen ophalen alles gefotografeerd wat los en vast zat. Daar is het merendeel van deze foto’s van. Helaas kon ik niet vanuit de Cambodjaanse bus het landschap fotograferen omdat de ramen te donker waren, al heb ik er toch een gemaakt van de rijstvelden die we zagen. Maar eerlijk gezegd was het niet veel anders dan Thailand, dus ik vond dat niet heel erg.
Groetjes
rené
Rechts een casino-ingang.
Casino’s, zowel het tempelachtige grijze gebouw als het gebouw daar rechts van met de afbeelding van een speel tafel en speelkaarten op de pui.
Shiva?
Die vroegen zelf om op de foto te mogen.
DE ENIGE FOTO VAN HET CAMBODIAANSE LANDSCHAP VANUIT DE BUS:
Rijstvelden door een donker raam dus.
EN VANAF HIER ZIJN DE FOTO’S GEMAAKT IN SIEM REAP, NA HET UITSTAPPEN DUS:
SIEM REAP, hier kwamen we aan. Er kwam meteen een tuktuk rijder op ons af die ons naar ons hotel wilde brengen. Hij was wat ouder dus we hapten meteen toe. Ondertussen bood hij ook aan om voor een bepaald bedrag ons twee dagen rond te rijden in het Angkor gebied, en ook dat spraken we af. Toen wij twee dagen later om 9.00 u. stonden te wachten in de lobby van het hotel kregen we een appje dat zijn tuktuk stuk was (tuktukstuk) en dat zijn neef KIM voor dezelfde prijs met een taxi zou komen. Die kwam zowaar precies op tijd. In het begin vond ik dat maar niks, want vanuit een tuktuk dacht ik veel beter te kunnen fotograferen. Maar uiteindelijk waren we er heel blij mee want het was bloedheet, en als we daar een uur of meer in zo’n tempelcomplex hadden rondgestruind in die hitte was het heerlijk om in de airco even af te koelen. Het beviel zo goed dat we ook de derde dag die met het toegangsbewijs mogelijk was met die taxi hebben gedaan, en daar kregen we geen spijt van want een tempel was 35 km ver, de “roze tempel”, en dan waren we met een tuktuk half gebraden geweest.
