Brussel

Of ik het erg vond op de heenweg naar Charleroi bij zijn oud-collega in Brussel langs te gaan, vroeg Jan. Hij was daar twee weken eerder al geweest en had in een restaurant zijn cameratas laten liggen, en die had Joop, want zo heet hij, opgehaald. Natuurlijk geen bezwaar, en toen ik hoorde dat we uitgenodigd waren voor de lunch bij hem thuis al helemaal niet, vooral niet toen ik hoorde waar hij in Brussel woonde: op de 42ste, en hoogste, etage van een flatgebouw in Noord-Brussel. Jan en ik houden erg van fotograferen uit de hoogte en hebben al heel wat torens beklommen, bijvoorbeeld de hoogste kerktoren in Europa die in Ulm staat. Dus de tele ging mee, al was ik dat eigenlijk sowieso al van plan.

Het bleek ook voor mij een prettig heerschap, een super-slimme man die na zijn carriere in de luchtvaart geswitcht was naar het vastgoed. Een heel andere wereld voor mij die ik nooit van dichtbij had meegemaakt. Het is niet zo mijn ding, maar vond het leuk om er eens mee in aanraking te komen.

Het topdeck was een algemene utiliteits-ruimte, vooral gebruikt voor een soort hijskraan voor de bak waar de glazenwassers mee langs de ramen gaan. Dat gebeurt 4 x per jaar en daar zijn ze dan twee weken mee bezig. En dat kost, ja het was echt een andere wereld, maar liefst € 90.000 per jaar!!!

Het fotograferen was niet echt makkelijk: de glazen omheining was deels beslagen en mijn tele was eigenlijk te sterk, al klinkt dat een beetje raar misschien als je vanaf 42 hoog fotografeert. Je komt zelfs uitgezoomd heel dichtbij, dus dat vergt een andere manier van fotograferen. Ik kon de mindere tele wel even op gaan halen in het appartement maar heb het maar zo gelaten. Met beperkingen heb je ook weer andere mogelijkheden.

Deze foto´ s zijn voor het grootste deel vanaf die hoogte gemaakt.

Groet

René