Nou ja, zo heet hij natuurlijk niet maar hij hoort heel vaak dat hij er op lijkt. Ik had dat ook al eens gezegd zonder dat ik daarvan wist. Dus toen we, via het in verbouw verkerende van-Gogh-museum (eerste foto) in de tentoonstelling van Marlene Dumas in het Stedelijk een “portret” van Noureyev zagen wilde ik daar graag met hem een foto van maken (foto 2). Al vond ik dat de afbeelding van Dumas niet echt op Noureyev leek, hoewel de uitstraling ervan er wél mee te maken had.
We waren niet kapot van de tentoonstelling. Er waren mooie dingen bij, heel veel echt lelijks ook, maar niks raakte ons echt. En eigenlijk snap ik dat wel: het is kunst vanuit een intellectuele perceptie ontstaan, en daarbij heb ik hetzelfde als bij conceptuele kunst: het doet een beroep op mijn hersens, en als ik iets wil weten lees ik wel een boek. Bovendien wil ze dan ook nog dingen laten zien die je allang weet: Mohammed B., de moordenaar van van Gogh, als gewoon mens, zelfs enigszins aardig. Me hoela, ik weet dat Hitler erg aardig was voor kinderen hoor!
Nee, het raakte niet. Maar ja, je kan overal leuk fotograferen, ook daar.
PETER ZEGVELD EN THIJS VAN DER POLL
DE GEISHA’S VAN REBECCA VAN WIERST
ZELFPORTRETTEN IN HET RIJKSMUSEUM
HET RIJKSMUSEUM, EEN IMPRESSIE
REFUSE THE HOUR: WILLIAM KENTRIDGE
STEDELIJK MUSEUM AMSTERDAM: DE BADKUIP
ELEFTERIA ARVANITAKI: EEN SFEERBEELD
groeten
René
Twee keer Noureyev:
Een aantal dames en een heer:
En deze kreeg ik op zondag toegestuurd van Jos Noureyev:
Hij is mooi geworden René, die foto met Noureyev!! Ik zie de gelijkenis zelf niet zo, maar ik vond het wel frappant dat enkele mensen om ons heen fluisterden “hij lijkt er écht op”.
Erg leuk ook hoe ik tegen de regen in wandel in een zonnig Van Gogh-decor!!